In one of his many books, author Max Lucado tells the fanciful story about what he supposedly did one time while he and his family were living in Brazil. They had gone on a week-long summer vacation and returned home to find that Max had inadvertently unplugged the freezer instead of the radio. For seven days this freezer full of food had sat there in a very hot apartment with the power off.

Max was soon identified as the culprit and, therefore, given the clean-up responsibility. He knew exactly what to do. He got a bucket and a rag and started washing the outside of the freezer. He was sure if he polished it up really nice that the horrible smell would go away. When he got through he opened the freezer door, but the rotten mess of spoiled food was still there.

So then he decided that what that freezer needed was a few friends. What a sorry social life it had as the lone appliance in a utility room. It wasn’t easy, but Max managed to round up a number of other stoves, refrigerators, and washing machines. They practically filled the apartment. What a party! They played games (pin the plug in the socket) and told microwave jokes. Max just knew that all this social interaction would cure the inside of the freezer. Yet when he opened the door again to check, the stink was even worse!

The next idea Max came up with was a winner, or so he thought. He figured that this freezer just needed some status–a little prestige to raise its self-esteem. So he got a Mercedes sticker and put it on the front. On the back he stuck a “Save the Whales” bumper sticker and even installed a cell phone on the side. He sprinkled a little cologne on top and gave it a credit card, too. This was one classy freezer. Max stepped back and gazed with admiration saying, “You might just make the cover of Popular Mechanics!” The freezer just blushed. Expecting to find the inside all nice and clean as well, Max was practically knocked over by the odor when he opened the door this time.

Max (you’ve got to admire his persistence) gave it one last try. He decided his freezer was really in need of some high-voltage pleasure, so he got it several copies of Playfridge (you know, the magazine that has full-color photos of freezers with the doors open). He rented some videos featuring sexy appliances. A few days of all this supercharged entertainment should have done the trick, Max thought. When he opened the door, he nearly got sick.

By now you’re thinking, “What kind of idiot would waste all this effort on the outside when the problem was on the inside?” But wait a minute, don’t we do the same thing?

A homemaker is struggling with depression. What does her friend suggest? Going out and buying a new dress! A husband has an affair and finds that it only leaves him with a huge burden of guilt. The solution? A new set of friends! Start hanging around with people who don’t make you feel guilty. In a hundred different ways, we fix up the outside while ignoring the inside. The moral of the story about Max’s silly antics is clear: “You change your life by changing your heart.”

—- The Applause of Heaven by Max Lucado. Word, 1990. Pages 122-125.

Een medisch gebouw met een ziel.

De drempel naar een gezond ziekenhuis bezoek.

HET BETREDEN VAN EEN ZIEKENHUIS of medisch centrum is vaak een nachtmerrie. Geobsedeerd door de zorg voor je gezondheid, ga je door deuren welke je afscheiden van de wereld waarvan je houdt en betreed je een rijk waarin je een vreemdeling bent, overgegeven aan de genade van verpleegkundigen en ordebewaarders. Allereerst krijg je te maken met geld: het ondertekenen van verzekeringsformulieren en het geven van jouw financiële waarborg. Dit kan op zich al een vorm van angst veroorzaken. U krijgt vragenlijsten in te vullen en krijgt een plastic bandje bevestigd aan uw pols. Bent u een patiënt of een gevangene? Is dit een hospitaal (de betekenis van een plaats van hospitality = gastvrijheid) of een gevangenis?

Een interessant gegeven is wat men noemt liminaliteit, of de ervaring van elke vorm van drempel of overgang.  Met liminaliteit wordt bedoeld dat men zich tussen twee werelden bevindt, of op de drempel van een overgang. Binnen de wereld van religies leiden de meeste kerken je effectief van de seculiere wereld buiten naar de geestelijke wereld binnen door grote, dikke, versierde deuren en een overgangsportaal of ingang die u toelaat om de initiërende stap te zetten tot een ontmoeting met de heilige ruimte. Een deur is niet alleen een fysieke barrière, het is ook een instrument van psychologische passage. Een zuiver functionele deur geeft je fysieke toegang tot het ziekenhuis, maar het vraagt om een speciale deur om ook je ziel binnen te krijgen.

Sommige medische gebouwen maken gebruik van een groot, duur atrium voor liminaliteit, maar een krachtig architectonisch detail, een indrukwekkende deur, stromend water, een grot, verstilde verlichting, of een enorme steen zou ook het werk doen. In principe zijn alle traditionele rituele objecten effectief  om deze overgang te maken.

Veel ziekenhuizen hebben een ingang van grote glazen deuren die leiden van de parking naar een brede hal met winkels en een balie, zonder kunst of bijzondere architectuur. Enkel vlakke glazen deuren die van binnen in het ziekenhuis uitzicht geven op geparkeerde auto’s. Dat is handig! Mensen komen zo rechtstreeks van hun auto's in de ontvangstruimte, waar informatieborden precies vertellen waar alles te vinden is.

Maar kan een patiënt de overgang maken van hun wereld naar de ruimte van genezing door middel van die deuren? Er is helemaal niets mis met functionaliteit. Functionele ontwerpen kunnen mooi zijn, maar soms zijn ze ook gewoon lelijk, simpelweg omdat er geen aandacht besteed werd aan het ontwerp buiten de functie. Een exclusieve nadruk op de functie laat niets over voor de ziel. Patiënten van deze ziekenhuizen gaan binnen met hun moderne cartesiaanse lichaam en laten hun zielen achter in de auto.

Wat is de ervaring van een patiënt of zijn familie bij het betreden van een ziekenhuis gebouw? Als eerste, een vluchtige blik op het interieur, met al zijn drukte en verwarring, alvorens de deuren binnen te gaan. Ze bevinden zich in een liminale ruimte, meer bepaald, tussen een parking en een manische ziekenhuisgang. Deze liminale ruimte inspireert verwarring en angst. Geen wonder dat er personeel nodig is om binnenkomende patiënten en hun familie wegwijs te maken.

Vervolgens worden de onoplettende bezoekers onmiddellijk geconfronteerd met een beslissing om rechtdoor, naar beneden, naar links of rechts te gaan. Er hangen overal bordjes en wegwijzers, en je moet je hoofd, niet je intuïtie of je lichamelijk gevoel van plaats, gebruiken om verder te geraken. Borden informeren, maar initiëren niet. Zij spreken tot de geest, maar doen geen beroep op de hele persoon. En ze verrommelen de ingang, net als de signalisatie en reclame borden bij de nadering van een stad.

Omdat de borden het substituut zijn voor een diepe, geleidende architectuur, verschijnen ze als rommel. Ze staan aan de ingang in de weg van alles wat mooi is, de schoonheid die essentieel is voor de ziel. Als er één deel van een ziekenhuis met schoonheid moet ontworpen en gebouwd worden is het de ingang. Hoe je binnentreedt heeft invloed op alles wat plaatsvindt.

Er gelden dus andere regels voor de ziel: ze wordt beïnvloed door het symbool, het ritueel, en het beeld. Niets van dit alles moet worden begrepen of intellectueel geregistreerd. Het is voldoende om de overgang te ervaren bij een goede binnenkomst in een goed ontworpen onderzoek- en behandel-omgeving. Natuurlijk vraagt dit om een architect / kunstenaar opgeleid in de traditionele rituele ruimte om zo’n effectieve toegang te ontwerpen. Een bezielde helende omgeving weerspiegelt de gevoeligheid voor de symbolische waarde van alles : materialen, geluiden, geuren, beelden, taal, en uniformen.

DR. BRUCE LIPTON, celbioloog en oud-docent aan de medische faculteit van de Universiteit van Wisconsin en onderzoeker aan de Stanford University School of Medicine, is inmiddels een prominent en wereldwijd vermaard vertegenwoordiger van de ‘nieuwe biologie’. In het boek - De biologie van de overtuiging - hoe je gedachten je leven bepalen – geeft Dr. Bruce Lipton een nieuwe kijk op hoe je zelf je genetische code kunt veranderen. Kennelijk kunnen we ons bewustzijn zodanig trainen dat we gezonde overtuigingen scheppen. Dr. Bruce Lipton deed uitgebreid onderzoek naar de moleculaire processen waarmee cellen informatie verwerken. Daaruit bleek dat het niet de genen zijn die ons gedrag bepalen, maar dat de genen worden aan- en uitgezet door externe factoren. Ze worden getriggerd door onze waarnemingen en onze gedachten en overtuigingen. Professor Lipton toont aan dat onze overtuigingen, of ze waar zijn of niet, positief... of negatief, de activiteit op genetisch niveau beïnvloeden en zelfs onze genetische code kunnen veranderen. Dr. Liptons uiterst hoopvolle bevindingen worden beschouwd als een van de grote doorbraken in de nieuwe wetenschap. Het lijkt erop dat we ons bewustzijn zodanig kunnen trainen dat we gezonde overtuigingen kunnen scheppen. Daarmee hebben we de sleutel in handen tot een gezonder en gelukkiger leven. Overtuigingen kunnen onze genetische code veranderen!

Het Newtoniaanse model waarbij de dingen alleen maar gezien worden als materie en mechanica (ook het menselijk lichaam) heeft echt wel afgedaan. Materie bestaat trouwens nauwelijks,atomen bevatten nauwelijks materie, ze zijn vooral leeg. Je zou kunnen zeggen dat alles bewustzijn is en dat sommige stukken vorm hebben aangenomen. En misschien is het bewustzijn dat geen vorm heeft aangenomen meer bepalend dan de materie die we zien.

Wist je dat erfelijke ziektes evenveel worden doorgegeven aan adoptiekinderen als aan biologische kinderen? Dit wilzeggen dat er helemaal niet zoveel informatie wordt doorgegeven via de genen als tot nog toe werd gedacht. Die informatie wordt door iets anders doorgegeven. Door het bewustzijn waarin ouders en kinderen leven? Door gedachten? Ook dit is baanbrekend onderzoek verricht door Bruce Lipton. Hij zegt dat we met onze gedachten onze genen kunnen beïnvloeden.